Beroofd!

Dit is een verhaal over 2 Hollandse zone die in Rio de Janeiro ver, ver van huis beroofd werden. Het is een waargebeurd verhaal. Het is een verhaal die je normaal alleen in fillums ziet. Het is een verhaal waarvan je denkt dat je hem nooit beleven zal.... ik dwaal af.

De zonen. Steef en Chris zijn in een druilerig najaar de Hollandse winter te slim af en vertrekken naar Zuid-Amerika. Daar had de Hollandse winter niet van terug. De eerste stop is Rio de Janeiro. Na een eerste kennismakeing met de Braziliaanse wegpiraterij (en die Jappen maar denken dat zij de kunst van de kamikaze hadden uitgevonden) trokken ze hun vesting in fort Newton´s Rooftop Hostel, midden in het levendige Copacabana. Het fort bleek toch een hostel, maar de euforie om het bereiken van de bestemming was er niet minder om. Het hostel was niet erg groot, nog vrij rustig en het aanwezige personeel stond ons vriendelijk te woord. Naar later zou blijken het enige goed Engels sprekende personeelslid. Al waren de andere Portugese woorden niet minder vriendelijk. Het enige goed Engels sprekende personeelslid - laten we hem in dit verhaal verkort Sammy noemen; zo noemden we hem in het echt ook immers - bracht ons naar onze suite die erg minimalistisch was ingericht met 2 stapelbedden, een tafel, een driepotige stoel, een niet zo geruisloze ventilator en niet te vergeten 2 ramen, al staat een raam hier niet voor hetzelfde als in Nederland.

Steef en Chris hadden in hu inmiddels 3 weken lang durend verblijf de mazzel de enige 2 bewoners te zijn van de 4-persoonssuite. Ze waren erg op hun privacy en eigendommen gesteld en konden hun geluk niet op. Maar aan al dat geluk kwam na 3 weken een einde. Dit is de ware toedracht voor dit verhaal.

Op een zekere vrijdagavond rond de klok van 6 ging onze kamerdeur open en stonden daar Sammy met een nog nader te benoemen persoon. Het bleek onze nieuwe - eerste - kaergenoot te zijn. Een Italiaan, rond de 1.75 m, donker krullend haar, beetje kalend, beetje vadsig ook, bezwete kop, brildragend, je kent het wel. Na even gezellig gebabbeld te hebben met deze vriendelijke vriend bleek het hoog tijd voor een per-stapavond-dutje. Daaarvoor hadden we de kamer al een beetje opgeruimd want dat we daar met zijn tweeen sliepen betekende natuurlijk nog niet dat de andere 2 bedden niet met onze spullen bezaaid lagen. Dit alles onder het genot van een heerlijk Nederlands muziekje dat de Italiaan (Alessandro) ook erg kon waarderen. Rod een uur of 10 werd het tijd ons klaar te stomen voor een avondje Lapa, waar veel uitgaansgelegenheden geconcentreerd zijn. Het was vrijdagavond, dé stapavond in Rio. Gezelligheid, maar ook oppassen geblazen voor zakkenrollers. Alleen wat geld meenemen voor die avond. Iets wat we er sowieso eigenlijk al in hadden geslepen. Om 22.45 uur de deur uit. Zoveel mogelijk spullen, in ieder geval de meest waardevolle, in ons kluisje opgeborgen. Je weet het maar nooit met die maffiosi. Alessandro lag nog te tukken dat we weggingen. We hadden hem uit automatisme nog bijna opgesloten in onze kamer, maar een onverwachte scherpte zo laat op de avond bij Chris voorkwam dat.

Het was 4 uur. We kwamen terug van een spectaculair avondje stappen. Geen problemen gehad met de Carioca´s. De portier gaf ons onze kamersleutel. Vreemd. De kamer is dus van buitenaf op slot gedaan. Zal wel. Wij doen de kamerdeur open . Geen Alessandro. Geen spullen van hem. Zou hij toch een eigen kamer toegewezen hebben gekregen? Onze spullen liggen er nog. Hey! Waar zijn Chris´ schoenen? De schoenen van de zweterige Italiaan steen er nog wel. Zou hij zich in halfdronken toestand vergist hebben? Vreemd. Eerst tukken. Te bezopen om helder na te kunnen denken.

Het was 7 uur. Chris wordt even wakker. Brakke kop. Toch even informeren wat er met die Italiaan gebeurd is bij de receptie. Rond 11 uur, half 12 uitgecheckt de vorige avond. WHAT THE FUCK?! Godverdomme! Bastardo! Die lul heeft mijn schoenen gejat. Ik sloop hem! Eerst tukken. Te brak om te kunnen slopen.

Tot half 11 is er gratis ontbijt in het hostel. Om 10.28 uur komen wij die optie nog even lichten. Tijd om te douchen. Chris eerst. Steef nog even gestrekt. Chris komt terug. WHAT THE FUCK?! De sleutels van ons kluisje liggen niet meer in het geheime vakje van Steefs toilettas. Nergens te vinden. Bastardo! Die hadden we expres achtergelaten na gewaarschuwd te zijn voor de vrijdagavondse zakkenrollers. De kluis zat op slot. De kluis moet open! Wat is er allemaal meegenomen? Chris´camera met bijbehorende lenzen ter waarde van zo´n kleine 1000 euro? Onze paspoorten en bankpasjes/creditcard? Sesam open u! Mislukt. Vort, naar beneden, naar het personeel. Er is van ons gestolen, kluis moet open! Que? Gestolen, kluis open!! Que? Godverdegodver.

Half uur later. Que? #@!%*$! Waar is je baas, Newton? In zijn rotzooiwinkeltje. Een werknemer komt ons halen. Aardige gast, versta er niks van. Todo bem. Newton, er is van ons gejat. Sleutels van kluisje zijn weg. Kluis moet open. Antwoord: eigen verantwoordelijkheid, zelf goed opletten, sleutels altijd meenemen, ik heb er geen schuld aan. Bladibladibla. Ok, bedankt voor de tip. Nu kluis open! Andere werknemer gaat meer terug naar hostel. Kluis eindelijk open. Wat is er weg? Tas om cameratas is er nog. Tas open. Cameratas is er nog. Cameratas open. Camera en lenzen zijn er nog. Steefs camera ook. Gelukkig. Waat een sukkel zeg. Paspoorten zijn er nog. Bankpasjes. Check. Creditcard. Check. Geld wel weg. In totaal zo´n 185 reais, ongeveer 75 euro. Steefs daypack (rugtas) is weg. Chris´ Ipod is weg. Bastardo. Terug naar onze kamer. Backpacks. Wat is er weg? Chris mist: trui, korte broek, aftershave. Steef: trui. Fuck! Maar kon erger.

Tijd om aangifte te doen. Wij met de bus naar het politiebureau speciaal voor toeristen in Ipanema. Als we binnenkomen zitten er een paar van die domme toeristen die zich hebben laten beroven. Juist ja. Bij ons lag dat natuurlijk anders. Agenten lopen daar met hun blaffer in hun kontzak en hun mitrailleur op hun rug. Eindelijk aan de beurt. Verhaal uitgelegd, ze spreken behoorlijk goed Engels gelukkig. Als je hem ziet mag je hem van me neerschieten, zegt ie. Je mag mijn pistool wel lenen. Grapje, toch leek hij het te menen. We hadden al verhalen gehoord over de politie. Dat je beter niet met ze te maken kan krijgen. Want ze gaan over lijken. Na een uur in het gehoest van de politieagent te hebben gezeten was het eindelijk voor elkaar. Nu nog een brief naar de verzekeringsmaatschappij sturen. En dan is het afwachten. Hopelijk krijgen we al ons geld terug. Toch balen dat je je muziek zo lang moet missen bijvoorbeeld.

Het is een halve week later. Chris checkt zijn internetbankieren. Blijkt er een bedrag van 700 euro afgeschreven te zijn op de creditcard op 3 oktober, dus nog voordat we met de Italiaan te maken kregen. Maar dat was wel de dag dat we fietsen gehuurd hadden en de borg van zo´n 400 euro op de creditcard gereserveerd werd. Goddamnit! Wat is dit voor land? Tijd voor een ouderwetse drive-by-shooting. Eerst kijken of ik bank kan bereiken om de betaling te cancellen. Als dat nog mogelijk is. Eerst natuurlijk van het kastje naar de muur gestuurd met tig doorverwijzingen naar andere telefoonnummers. Alsof bellen vanuit Brazilie iets kost. Blijkt het goede telefoonnummer ook nog een betaalnummer te zijn. En kan ik met de duurste telefoonkaart slechts 2 minuten bellen met die lui. En het erge is og dat ik mijn ouders niet gemachtigd heb om namens mij mijn bankzaken te kunnen regelen. Wel aan gedacht, maar zal wel niet nodig zijn. Stom, stom, stom.

Het is weer een halve week later. Heb met de drive-by-shooting gewacht tot ik uitsluitsel heb dat het ook daadwerkelijk door die winel is afgeschreven. Dat staat er namelijk niet bij op internetbankieren. Alleen een rekeningnummer. Na iedere dag met mij ouders contact gehad te hebben en zij weer met mijn bank is er eindelijk goed nieuws: het bedrag van 700 euro blijkt een late afschrijving te zijn van de camera die ik in de USA besteld had en de reserveringskosten voor het hostel in Rio! Oh my god. Dat was inderdaad nog niet afgeschreven. Maar uitgerekend op de dag dat ik voor het eerst op mijn reis mijn creditcard nodig had. En ze staan hier bekend om hun creditcardfraude. Je wordt nogal paranoide als er van je gejat is tijdens je eerste maand op reis in een vreemd land, waar alles even wat anders werkt dan in Nederland.

Een paar dagen later. Het is onze laatste dag in Rio de Janeiro. We hebben nog helemaal niets betaald voor onze kamer vanwege de hectische tijden. Newton wil ons even spreken. Hij voelt zich toch wel een beetje verantwoordelijk voor wat er gebeurd is. Goh, een verlate uiting van medeleven. Wat fijn. Hij verdenkt een van zijn eigen personeelsleden en nagelt ze een voor een aan een Gestapo-kruisverhoor. Hij krijgt al zijn werknemers aan het janken. Hij vertelt ons dat hij vooral een persoon ervan verdenkt ons bestolen te hebben. De schoonmaker, zijn zwartste werknemer. Toeval of niet. En daarom wil hij ons niet laten betalen voor ons verblijf. Aardige geste. Ik vertel onze kant van het verhaal. Misschien maak je een overhaaste beslissing. Wij zijn er namelijk van overtuigd dat het die Italiaan is. Ben dan wel geen detective maar heb genoeg detectives gezien en alle aanwijzingen wijzen zijn kant op. Oh, dat maakt het anders. Goed, we weten het niet zeker. Dus we splitten de kosten. Hij de helft, wij de helft.

Een halve dag later. Even checken bij Sammy hoeveel we nou moeten betalen. Hij is het aan het uitrekenen. Iemand aan de deur. Ik doe wel even open. Ah, meneer de agent! Hij komt eigenlijk voor het hostel. Maar hij herkent me en vraagt me of ik de persoon herken op de foto die hij me laat zien. Godverdomme! Dat is die klootzak die ons bestolen heeft! Weet je het zeker? Ja. Ik herken hem uit duizenden. Steef! Kom naar beneden! Kijk naar die foto. Ja dat is hem. Pak hem! We moeten mee naar het politiebureau om de identificatie-procedure af te werken. De man rijdt als een dwaas. ´s Middags is er meestal file op dat stuk, maar dat woord staat niet in zijn woordenboek. Iedereen moet aan de kant. Hij duwt ze bijna van de weg. Als alles afgerond is brengt hij ons weer naar ons hostel. Goed, dus ze weten wie hij is, hoe hij eruit ziet, maar onze spullen zullen we waarschijnlijk niet meer terug zien. Ook al pakken ze hem nog eens.

Maar de heksenjacht begint. We zijn terug in het hostel. We weten nog steeds niet hoeveel we moeten betalen voor de kamer. Even aan Sammy vragen. Hij rekent het volle bedrag voor. Ja maar we hadden met Newton afgesproken dat we slechts de helft zouden betalen. Daar weet hij niets van af. Hij belt Newton even op, ik zie enige verwarring op zijn gezicht. Ik krijg Newton aan de lijn. De zaken liggen nu anders. Hij had gehoord dat die Italiaan hoogstwaarschijnlijk de dader is. Dus wou hij niet meer in de kosten delen want hij en zijn werknemers stonden erbuiten. Op zich wel een goed puntje. Maar wel jammer dat hij die afspraak al met ons gemaakt had en eerder ook al veranderd had omdat wij zo eerlijk waren de schuld niet op een van de werknemers te schuiven en daarmee waarschijnlijk zijn ontslag voorkomen hebben. Nou vooruit, de laatste 2 nachten krijgen we gratis. Dus nu weten we eindelijk hoeveel we moeten betalen.

Het is een uurtje later. We hebben even ouderwets bij De Gele M gedineerd. Door de verrassing van de politie zitten we een beetje krap in de tijd. We hebben gepind en gaan nog even internetten. Dat is rond een uur of 11, de dag voor vertrek dus. Ik ben klaar met internetten, wil even betalen voor het internetten en de kamer bij de nachtportier. De man die geen woord Engels spreekt en slechts een paar meer in het Portugees. Schuift ie me opeens een in het Engels geschreven briefje toe. Kan ie nou wel opeens Engels schrijven ofso? Even lezen:

Op het moment dat ik het briefje gelezen heb en dat andere hostel wil bellen komt Sammy opeens binnenstormen. Hij kwam samen met een collega bij zijn dagelijkse wandeling over de boulevard die Italiaan tegen! Ze zijn hem overal naartoe gevolgd. Hij zit nu in een hostel een paar blokken verderop! Zijn collega houdt hem nu in de gaten. We moeten erheen! Eerst even het hostel bellen. De man die de telefoon opneemt weet niets van die schoenen af, maar er is wel politie in het hostel dus het is allemaal wat hectisch. Geef die politieagent aan de lijn! Want we weten waar die Italiaan is! Hij is bezig. Maakt niet uit, geef hem aan de lijn. Ik moet hem nu spreken. Ok, komt ie dan. We weten waar die Italiaan is. Een werknemer is hem gevolgd en hij is nu daar en daar. Kan niet, want we zijn hem nu aan het oppakken! Wat? Sammy, hij zit toch in een ander hostel? Sammy aan de lijn. Geen idee hoe het nu precies gelopen is, maar de politie is nu die vervloekte Italiaan aan het arresteren in Che Lagarto. Ik weer aan de lijn. We moeten zo snel mogelijk naar het politiebureau komen.

12 uur. We pakken een taxi. Steef, Chris en Sammy. Doorkarren met die taxi. Eindelijk zijn we er. Linea recta naar het politiebureau. Waar is die klootzak? Daar. Godverdomme, dat is hem! Censuur. Zijn reply: There are your shoes. I´m so sorry. Censuur. Hij zit te janken. De politie heeft hem flink aangepakt. En zo hoort het ook. Sloop die vent! We willen hem zelf ook nog even aanpakken, maar dat leek ons toch niet zo slim. Over een aantal uren moeten we namelijk alweer op weg naar Salvador. Maar waar zijn onze spullen? Er zijn spullen bij hem gevonden. Daar ligt het een en ander. We herkennen gelijk Steefs daypack. Chris´ schoenen. Vieze stinksokken erin van die smerige papzak. Wat zit er in de rugtas? Chris´ Ipod. Yes. Steefs kabeltje van zijn camera dat ie al was gaan missen. De rest ontbreekt. Wel zien we dat er 7 verschillende paspoorten van Alessandro Diliberto op tafel liggen. Italiaans, Frans, Trinidad & Tobagaans en nog een paar. Hij zit in die business dus.

Nu begint voor de zoveelste keer de papieren rondslomp. Een meisje dat in een ander hostel zit en hem geidentificeerd heeft zit er ook bij. In totaal duurt het 2,5 uur voordat alles is afgerond. Ondertussen weet een van de politieagenten ons te vertellen dat hijzelf exact deze persoon een half jaar terug ook al in Rio heeft opgepakt voor hetzelfde vergrijp. Gearresteerd, voorgeleid voor de rechter. Ach, volgens mij doet ie dat geen tweede keer. Laat hem maar gaan. Goede keuze. Bij de arrestatie herkende de Italiaan de politieagent die hem al eerder had opgepakt en schijnt zoiets gezegd te hebben als: Mama mia, not you again. My mama is going to be really angry now. Afvoeren dat tuig.

Om half 3 zijn we eindelijk klaar op het politiebureau. We bedanken de politieagenten voor de arrestatie en onze spullen. Zij ons voor onze medewerking. De politieagent waar we steeds mee te maken hadden en een collega van hem brengen ons terug naar ons hostel. In de auto vraagt hij ons waar we nu heen gaan. Salvador. Succes. Het schijnt daar nog crimineler te zijn. Bij het hostel aangekomen vindt een voor ons ietwat verrassende innige omhelzing/gangstergroet plaats. Thanks for everything and take care. Zoals het bij een happy end hoort in de film. Sammy, Steef en Chris drinken nog een biertje om de overwinning te vieren. Hij smaakt zoet.

Het is 7 uur. De wekker gaat. Tijd voor het volgende avontuur. Salvador, here we come!