Natal, Fortaleza, Cumbuco, Jerricoacoara

Ons kleine paradijsje in Pipa moesten we helaas achter ons laten. De volgende bestemming was slechts anderhalf uur rijden verwijderd. Natal. Daar kan ik kort over zijn. What a shithole. Onze voornaamste bezigheid daar: taxis pakken. Dure hobby. Taxi van het busstation naar ons hotel (wat echt het slechtste hotel is dat ik ooit gezien heb, maar helaas een van de weinige betaalbare in de buurt van de zee), taxi van hotel naar busstation en weer terug (puur om bustickets te kopen om zo snel mogelijk weer weg te kunnen, en ja dat kon alleen op het busstation) etc etc. Een nachtje gebleven, een nachtje te lang.

Next stop: Fortaleza. Duration of stay: 3 dagen. Fortaleza zou een soort van Hollandse enclave moeten zijn in Brazilie, maar daar was weinig van te merken. We hadden nog wel zo uitgekeken naar een patatje oorlog en een broodje frikadel speciaal. Het strand was ook een teleurstelling, aangezien de wind daar ons met een constante wolk van zand bedekte. Aangezien we er toch in het weekend waren, konden we het niet laten een kijkje in het nachtleven te nemen. We waren gewaarschuwd dat het ´s nachts gevaarlijk zou zijn in Fortaleza, maar ze hadden ons niet verteld dat we middenin een gevecht van 2 straatbendes verzeild zouden raken. We zaten net aan ons eerste biertje op het centrale plein of er gingen zo´n 50 mensen met elkaar op de vuist en iedereen maakte dat ie wegkwam. Gelukkig was de politie ook ter been en liep het niet volkomen uit de hand. Na een onafschudbare stalker afgeschud te hebben en een bezoekje aan een eigenlijk best wel leuke forro-club was het tijd om ook deze plaats weer achter ons te laten.

We grepen terug op een oud, vertrouwd recept: kleine plaatsjes aan de kust, met mooie strandjes en gezellige barretjes. Cumbuco was the name. Misschien heeft een van jullie afgelopen jaar een aflevering van RTL Travel gezien waarin Cumbuco gedocumenteerd werd. Het is een walhalla voor kitesurfers. Stefans plan was ook om lessen in kitesurfen te nemen, mijn plan was om windsurfgear te huren. Van beide plannen is niets terecht gekomen. Kitesurflessen waren toch wel pittig duur en windsurfshops waren uit dit plaatsje weggetrokken omdat er daar niet genoeg animo voor was. Maar Cumbuco had genoeg te bieden om zonder dat alles een leuk verblijf te kunnen hebben. Zoals een ritje in een buggy door de duinen en over het strand. En het restaurant/bar die door Nederlanders gerund werd. Toch nog een patatje oorlog gehad. En niet te vergeten de Nederlandse gekken Peter, Marcel en Robert die we daar ontmoet hebben. Altijd in voor een potje bier. De lokale vrouwelijke bevolking was ook weer eens aanwezig. En niet te verlegen om zich met het toeristenvolk te mengen. Een potje pool in hun aanwezigheid werd er in ieder geval niet makkelijker op. De avondjes stappen waren hier ook erg gezellig. Het hele dorp is maar een paar straten groot, maar dat maakt het naar huis kruipen wel een stuk aangenamer. Al met al een mooi verblijf met de nodige lichaamsbeweging voor sommigen en tegelijkertijd een naar een comateuze toestand neigende gesteldheid in directe nabijheid voor anderen.

Aan onze tocht noordwaarts in Brazilie zou nu dan toch echt een eind komen. Maar niet voordat we naar Jerricoacoara afgereisd waren. Er was ons al menig maal door andere backpackers/Brazilianen gouden bergen beloofd als dit plaatsje ter sprake kwam. En dat bleek ook meer dan terecht. Nouja, de bergen waren niet van goud. Maar het was wel een klein paradijsje. Wederom fabuleuze stranden. Met eb zo´n 100 meter breed en met vloed zo´n schamele 5 op sommige plekken. Best bizar. Waar het in Cumbuco stikte van de kitesurfers, stikte het hier van de windsurfers. Met echt goeie condities. Dus Rolf, als je nog eens een keer een exotische surftrip met je maten gaat maken is dit zeker het afreizen waard. Ook bizar was het feit dat we om uberhaupt in Jerri te kunnen komen middenin de nacht uit de bus gegooid werden en overgeladen op een konvooi, waarmee we dwars door minder vlak duinlandschap scheurden. Een kopstootje hier en daar met de paal van deze truck kon er wel van af, of niet dan Steef? Minder fijn was dat de dichtstbijzijnde geldautomaat in een ander dorp was, de chauffeur als een idioot door de duinen vliegt (wat zo nu en dan tot een elleboogstootje aan medepassagiers leidden – de scheids had gelukkig niets gewezen, maar videobeelden achteraf hebben tot een flinke schorsing geleid) en dat de chauffeur eerst uren rondrijdt, met ons als eerste klanten helaas, tot hij zijn jeep vol heeft wat hem weer een litertje benzine bespaart. Het mocht de pret niet drukken. Ook hier waren weer de nodige cocktailbarretjes aanwezig, wat altijd een welkome stop was voor het uitgaan. Vooral de laatste avond was mooi. Live muziek in een heerlijk barretje met het zand/hout onder de voeten, een cocktail in de hand en omsingeld door Braziliaanse dames. Wat wil je nog meer? Trouwens, Jerri kent geen bestrating of asfalt. Slechts zandwegen. Wel zo romantisch als je een strand/dorpwandeling maakt. Ook hier is er weer volop genoten van al het moois dat Brazilie te bieden heeft. Zon, zee, strand en ja, ook dat andere...