Salvador

De bus van Rio de Janeiro naar Salvador is 30 uur. Dat is een gegeven. Maar na een paar uur besef je opeens wat dat eigenlijk inhoudt. Er waren geen zitplaatsen meer naast elkaar beschikbaar, dus Steef en ik zaten allebei naast iemand anders. Hij naast een redelijk zwijgzame Brazilaanse gast van onze leeftijd, ik naast een Braziliaans vrouwtje van rond de 50 die me maar dingen bleef aanbieden en toefluisteren. No entiendo schijnt Portugees te zijn voor ´Ik begrijp je niet´. Maar ze wilde maar niet begrijpen dat ik haar niet begreep. Onbegrijpelijk. Af en toe maar opofferen om een inheems koekje te nemen waar ik nog steeds niet de ingredienten niet van zou kunnen opnoemen. Je zou het een hond ook nog niet geven. Maar ja, ze was ook wel heel erg teleurgesteld als je een keer een aanbod afsloeg. Even op de tanden bijten dan maar. En kauwen, eindeloos kauwen tot als het speeksel uit je hele lichaam naar de mondholte was gemarcheerd om dat ene hapje in godesnaam weg te krijgen.

30 uur, 1 kruistocht, 2 hernia´s, 3 verrekte kruisbanden en 4 zweetpoten later hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. Salvador da Bahia. Onze tassen waren nog maar amper uit de bus gesmeten of het hele circus was alweer op gang gekomen. Belaagd door een bataljon aan taxichauffeurs of mensen die een taxi kunnen regelen. Thanks, but no thanks. Eerst onze eigen puur op uiterlijke kenmerken gebaseerde selectie toepassen. Na de uitverkorene uitgekozen te hebben, en een lange sessie van puur uitleggen waar we naartoe moeten snapt-ie het eindelijk. Zou je denken.
We hadden nog niets gereserveerd en moesten bij Largo do Como afgezet worden. Hier is het, zegt-ie. Bordje: Largo do Pelourinho. Nee, Largo do Como zei ik. Breng ons daar maar heen. Daar betalen we je voor. Nee, nee hier is t. Kan je niet lezen? Ik kijk even achterom. Heeft ie de achterbak opengedaan met onze backpacks erin. Wel godverdomme! Ik de auto uit. Achterklep dicht voor er iemand met onze spullen vandoor gaat. Kutzooi, ok die gast zijn oprotpremie gegeven. Dan lopen we er wel heen. Was maar 1 plein verder als het goed is. Maar ja, welke kant op?
Daar sta je dan met je backpacks, handbagage met dure camera´s erin. Lonely planet erbij pakken dan maar. Want daar staat de enige plattegrond van Salvador in die we hebben. Het rampscenario voor de backpacker is dat je ergens in een stad staat. Met je backpack om je schouders, handbagage met camera erin, volledig gedesorienteerd en met de Lonely Planet in de hand, om je heen zoekend. En het onvermijdelijk gebeurde. De mensen verzamelden zich langzaam maar zeker om ons heen tot er gelukkig een (Nederlandse) gast op ons afstapte en ons naar een hostel wist te begeleiden. Hij woonde al een tijdje in Salvador. Ik had het idee dat hij vast wel een dealtje had gesloten met het hostel om er zoveel mogelijk mensen naartoe te brengen, maar het interesseerde me niet. We moeten zo snel mogelijk van de straat. Het hostel bleek echt super relaxt te zijn, veel beter dan in Rio en we zijn ons hele verblijf in Salvador in dit hostel gebleven.

We kwamen op vrijdag aan en en vrijdagavond is ook in Salvador een goede avond om uit te gaan. We hadden geen keus dus. Geheel onvoorbereid op het nachtleven in Salvador doken we erin. Het nachtleven is Salvador is echt zoals nergens anders. De straten staan vol met tafeltjes en stoelen, drankjes zijn om de 10 meter op straat te verkrijgen, op bijna iedere hoek is er wel live muziek, en op de grotere pleinen staan er bandjes of artiesten waar ze bij de Dias Latinos in Amersfoort veel geld voor zouden moeten betalen. Zo energiek als hier hadden we het nog niet eerder meegemaakt. Maar waar mensen op straat lopen, zitten, dansen en om je heen bewegen is het ook weer oppassen geblazen. De mensen zijn hier erg uitgelaten en vriendelijk, maar je weet nooit in het begin of dat hun natuur is of dat ze wat van je willen. Het feest was helaas afgelopen op het plein waar we verbleven, dus we moesten ergens anders heen. Aldo, een kerel die Pelourinho (de onder reizigers bekende koloniale wijk waar we verbleven en het uitngaansleven voornamelijk plaatsvindt) op zijn duimpje kent, zou ons wel even rondleiden. Nee, dat is niet nodig. We vinden het zelf wel allemaal. De vasthoudendheid van deze dude was ongekend. Eigenlijk stalkte hij ons gewoon en we vertrouwenden hem voor geen cent. Toch kwamen we mede dankzij hem steeds op plekken waar het volop feest was. Dat hij eens in de zoveel tijd een biertje van ons kreeg hadden we er wel voor over. We wilden hem ook niet boos maken. Aan het eind van de avond gingen we nog naar zijn favoriete kroeg waar de eigenaar een vriend van hem is. Ondertussen waren er wat meer vrienden bij gekomen en waren we de enige 2 blanken in een reggaetent. Als we vreemd werden aangekeken nam hij het wel voor ons op. Dat scheelde. Na een paar rondjes moest hij even er tussenuit en zaten we nog met die andere vrienden van hem. De biertjes waren gratis want hij kende de eingenaar. Niet dus. En dus werden we ondanks al onze pogingen om hem af te schudden weer eens opgelicht. De schade was 12 real. 5 euro ongeveer. De klojo. Na deze onbetaalbare schuld afgelost te hebben konden we eindelijk terug naar het hostel. Niet voordat we met een oorspronkelijk Duitse vrouw die al een tijd in Salvador woont en haar/een vriend, hele relaxte dude, kopje groter dan wij dus laten we hem maar te vriend houden. Ze vertelden ons dat er een aantal van die gasten in Pelourinho rondliepen wiens werk het is om toeristen op te lichten. Opgelicht voor 5 euro, maar heelhuids ons erdoorheen geslagen. Maar het was wel verdomd gezellig. Welcome in Salvador at night.

De eerste 2 dagen zijn we naar de stranden van Barra en Itapua geweest. Praia de Barra op zondag. Je weet niet wat je ziet. Als je genoeg vierkant meters hebt gevonden voor 2 badhanddoeken mag je je gelukkig prijzen. We waren uiteraard weer een van de weinige blanken (working on it!) op het strand. Gek eigenlijk, want wij zijn een van de weinigen die er nog wat aan hebben om lekker in de zon te liggen. Bijna de hele bevolking is hier zwart, de een nog meer dan de ander. Dat maakt ons outcast, maar ook interessante wezens (vooral voor het vrouwelijke deel van de bevolking). Praia de Itapua was iets verder. En met iets bedoelde ik een uur rijden. Das toch best lang als je van een kwartier uitgaat. Maar het was de moeite waard. Met een decor van palmbomen, boulevards en redelijk helder, vrij warm water (warmer dan in Rio) was het goed vertoeven. Een decor waar me maar moeilijk aan kunnen wennen. Het valt hier niet mee jongens.

De volgende 2 dagen zijn we door Salvador gelopen om wat foto´s te nemen. De eerste dag door het hoger gelegen centrum. Tenminste we dachte dat het het centrum was. Maar we vonden het allemaal een beetje tegenvallen. De tweede dag hebben we Pelourinho uitgekamd. Zo mooi. Misschien kan je je de clip van Michael Jackson (The don´t really care about us, dachten we) herinneren waarin hij door de straten liep, gevolgde door van die typische Bahiaanse trommelaars die hier echt super goed zijn en horden kinderen (ja, toen al). Over met kasseien beklede wegen waarvan er geen eentje horizontaal loopt. En langs koloniale gebouwen en huizen die allemaal een fris kleutje hebben en waarvan er geen 2 naast elkaar dezelfde kleur hebben. Heel veel kerken in Salvador trouwens, want de mensen zijn hier erg gelovig. Een romantische plek zou je dus zeggen, ware het niet dat je als toerist constant wordt lastig gevallen om een ketting te kopen of nog erger door zwervers, soms nog geen 10 jaar oud, die geld van je eisen. En geen nee kennen. Degene die er voor ons uitspringt is een zwerver met een verlepte kop, met heroine volgespoten armen (hij liet ze nog even zien voor als we hem niet geloofden) waar we toch echt een kop koffie voor zouden moeten kopen. Nee, je krijgt niets van ons. Dat 5 keer herhalen brengt de zwervers meestal in een wat agressievere gemoedstoestand. I´ve got a knife and when you come back I´m going to fuck you up. I´m going to give you aids. Grootspraak of niet. We wilden er niet achter komen. Er staat op bijna iedere hoek in Pelourinho politie. Dus blijven doorlopen tot je daar bij in de buurt bent. Nooit stilstaan. Al schijnt de politie hier bijna niets te doen. Het is soms je enige baken want die zwevers lopen overal en vaak kom je dezelfde zwervers tegen. Dat is echt wat ons het meest hekelt aan Salvador. Maar tot nu toe zijn we er schadevrij doorheen gekomen.

Je moet hier wel iedere dag uitgaan. Het is zo leuk hier in de straten, op de pleintjes en in de barretjes. Bijna overal live muziek. Goeie live muziek. Bovendien trommelen ze meestal tot een uurtje of 11 erop los dus voor die tijd kan je sowieso niet slapen. Ons geluk is dat we op de eerste avond door de oplichterij 2 hele goeie, aardige mensen hebben leren kennen die bijna iedereen in Pelourinho kennen. En nog belangrijker, iedereen kent hun ook. We komen ze iedere dag en avond tegen, want ze zijn continu op de straat wat aan het eten, drinken of praten. Dan drinken we er een biertje mee, ziet iedereen ons met hun praten en laat iedereen ons met rust. Het zijn inmiddels echt een soort vrienden van ons geworden. En we kunnen veel met elkaar lachen. Door dit geluk hebben we ons de andere avonden veel vrijer door de straten kunnen bewegen.

Goed, een stukje over het vrouwelijk schoon. Iets waar veel mensen op zitten te wachten. En waarin ik goed moet beseffen dat onze ouders het ook lezen. Lastig. Want het is hier fucking niet normaal. Je weet echt niet wat je meemaakt. Als Europeaan lig je hier onwijs goed in de markt. Je hoeft maar even om je heen te kijken of er staat een groepje vrouwen naar je te gluren. Kijk je ze even aan (soms per ongeluk), beginnen ze te glimlachen en stappen ze op je af. Kijk je weg, kijk je wel weer naar een ander groepje vrouwen dat je staat aan te gapen. Ja jongens, het is hier een kwestie van overleven. Jullie zullen begrijpen dat aan het eind van de avond het steeds moeilijker wordt om je door deze jungle van vrouwen heen te slaan. En ja, dan val je nogal eens ten prooi als je een moment van zwakte toont. En geloof me, de vrouwen hier weten verdomd goed wat ze willen. They want it all. Toch blijven we natuurlijk goed op onze hoede. En dat levert soms situaties op waar het verstand ´misschien beter van niet´ zegt en ander, lager gelegen gedeelte een onvoorwaarelijk ja. Ik kan alleen zeggen dat we er tot nu toe nog zonder verdere berovingen en ziektes van af zijn gekomen. Een tipje van de sluier via dit medium.

In 6 dagen Salvador hebben we ons door een Zwitserse vriend laten vertellen dat het paradijs Morro de Sao Paolo heet en dat dit tropisch eiland 2 uur met de catamaran van Salvador ligt. We zouden eigelijk iets eerder gaan zodat we een beetje met die Zwitser konden optrekken. Hij was in zijn eentje een week op vakantie dus voor hem ook wel leuk. Maar op de dag voor gepland vertrek leerden we Edgar, een olijk, klein Colombiaans mannetje die studeert in Santiago, Chili, kennen. Die was eigenlijk veel toffer en grappiger dan die Zwitser uit Bern. Dus hebben we die Zwitser keihard gedumpt voor de Colombiaan. Want die zou een paar dagen later naar Morro de Sao Paolo gaan als hij weer terug was van een paar dagen Lencois. Ja, het leven is soms kei en keihard.

Na die 6 dagen zijn we naar Morro de Sao Paolo afgereisd. Daar stond ons weer een nieuw avontuur te wachten. En wat voor een. Inmiddels zijn we terug in Salvador en gaan we over een paar uurtjes met de bus naar Recife/Olinda. Verder door neer het noorden dus.


PS Het verhaal over Morro de Sao Paolo en de foto´s hiervan en van Salvador komen later (hopelijk dit weekend). Maar het valt niet mee om jullie steeds tijdig te kunnen informeren van al onze ervaringen.

PS2 Je zal zelf af en toe moeten kijken of een eerder bericht is aangepast of van foto´s voorzien zoals bij het verhaal over de beroving. Want daar krijg je geen automatisch bericht van als het bericht geupdated is.