Morro de Sao Paolo

De avond voor we naar Morro de São Paolo gingen hebben we nog even mogen genieten van alweer een gratis live optreden in Salvador, de stad waar de muziek uit de muren sijpelt. Weet niet eens wat ik daarmee bedoel. Veel lekkere swingende muziek in ieder geval. Dit optreden vond plaats bij Jeronimo´s, op de treden voor een oude, vervallen kerk. Daar stonden we samen met een paar honderd man te genieten van echte Braziliaanse muziek. Filmpjes ervan staan onder het bericht van Salvador. Ik hoop dat het een beetje te horen is.

Op een grote catamaran vol met toeristen naar het eiland. Als een groep echte toeristen betaamt, stond driekwart natuurlijk op het voordek met hun camera in de aanslag. De mensen die ons hadden aangeraden naar Morro de Sao Paolo te gaan hadden niet gelogen. Al toen we met de boot langs het eiland voeren overtrof het onze verwachtingen. Daar aangekomen stond een horde inwoners ons op te wachten met hun kruiwagens. Alle ´straten´ zijn namelijk van zand dus de kruiwagen en de ezel zijn het einge vervoer dat ze daar kennen. Maar wij vertrouwenden natuurlijk niemand dus wij zeulden zelf met onze tassen terwijl zo´n gastje ons stalkte om ons naar het hostel te begeleiden. Al schoot je er 2 benen af dan kroop ie nog achter ons aan. Gelukkig hadden we de helft van onze spullen in onze kluis in ons hostel in Salvador gelaten. Daar zouden we toch weer terugkomen. Scheelt toch weer.

Het hostel was prima. Waren weer eens de enige 2 in een 6-persoonskamer. Prima. We konden niet wachten om een duik te nemen op dit tropisch paradijs. Het eiland heeft in totaal meer dan 10 verschillende stranden, maar het tweede strand (zo heet het ook) is toch wel het mooiste. Daar zijn ook een aantal van de foto´s genomen.Op het strand is ons verteld dat we voor zonsondergang sowieso naar Gustavo´s villa moeten gaan, een Argentijn die samen met wat vrienden al 7 jaar lang op Morro wonen en iedere dag rond zonsondergang een loungeparty geven. Klinkt relaxt dus wij snel wat eten en douchen. Alleen dachten wij dat het de hele avond was, maar een uurtje na zonsondergang, om een uurtje of 6, waren de meesten alweer weg. Natuurlijk waren wij de laatsten die het feest verlaatten. Maar het was wel onwijs relaxt chillen, ook al hadden we de zonsondergang net gemist (oeps). Goede muziek, caipirinha/biertje erbij en mooie filmpjes op de achtergrond. Op naar het volgende feest, maar dat bleek pas om 12 uur te beginnen. We hebben ervoor geknokt om de energie erin te houden maar om half 12 moesten we toch echt aftaaien. We waren redelijk teleurgesteld in het nachtleven hier, dus misschien dat we niet zo lang gingen blijven hier.

De volgende dag was alles anders. We troffen onze Colombiaanse drugshond Edgar aan in een restaurantje met een Amerikaanse vriendin, Janine. De dagen erna hebben we vooral met hun en nog 2 anderen, de Engelse malloot Andrew en de Braziliaanse goedlachse Fabricia opgetrokken. Ondertussen was het weer eens tijd voor een ouderwets potje voetbal op het strand. Beetje hooghouden maar voor je het weet komen de Brazilianen en (Braziliaansen!) erop af voor een potje 3 tegen 3. Wij speelden samen met een Israelier en hun Braziliaanse samba was niet opgewassen tegen onze Hollandse klompendans. De Hollandse school, met zijn loepzuivere combinatievoetbal bleek hun teveel. Maar wat ze ook slecht konden is tegen je verlies. (?) Als ze achter kwamen werd het fysieker en het was maar tot de 2. Wij moesten steeds wel 4 keer scoren voor er 2 telden. Na een paar overwinningen, enkele doelpunten uit het boekje (wie heeft die eigenlijk geschreven vroegen we ons af?) en een opgelopen hartslag van 180 was het mooi geweest.

Deze keer waren we wel op tijd voor de zonsondergang, alleen waren de andere 4 door Andy (´nee, ik weet zeker dat we zo goed lopen´) nu de zak. Op advies van Gustavo ´s avonds naar dé club van Morro: Pulsar. Tegen de heuvels aangebouwd, tussen de palmbomen, 3 verdiepingen hoog, uitzicht op zee en met fijne muziek was dit echt een mooie stapavond en een avond om niet snel te vergeten.

De volgende dagen bestonden voornamelijk uit met een kater gratis ontbijt scoren om 10.25 uur, onze roes uitslapen op het strand, loungen bij Gustavo of op een andere plekje met een mooie sunset, uit eten (wat vaak neerkwam op een luxe hamburger-maaltijd), hier en daar een schoonheidsslaapje voor het drinken en dan weer met zijn 6-en naar het strand om caipirinha´s op te slurpen, de fohor/forro te leren van een paar mooie Braziliaanse dames en iedere avond was er wel weer een feestje in een andere tent. Maar vooral onze avondjes dat we met zijn allen op het strand zaten te genieten van de omgeving, de muziek, de drank en elkaar zijn voor ons een zoete herinnering.

Op een van onze strandavondjes hebben we onder het genot van rijkelijk vloeiende caipirinha´s (de meesten nemen er 1 tegelijk, maar del grifto heft er liever 1 in elke hand) nog even wat belangrijke Portugese zinnen geleerd die altijd van pas kunnen komen: Eu quiero uma mulher tropicana. Eu quiero beijar muito a seu doce beurbum. Vamos nos amar como dois animais. En natuurlijk: Eu quiero um quarto par uma hora, bem barato. Voor de enkelen die niet vloeiend Portugees kunnen, de vertalingen: I would like a tropical girl. I want to kiss your sweet ass. Let´s make love like two animals. En: I would like a room for one hour, really cheap. Je merkt het, van die alledaagse zinnetjes die je in de praktijk vaak nodig hebt. Als dank hebben we Fabricia en Andy ook maar het nodige Nederlands geleerd. Samen hebben ze de rest van de avond zitten rochelen en gorgelen. Een ander avondje had Cupido het maar weerk druk op Morro. Op zo´n geil eiland is love net zo in the air als tijdens de afleveringen van Loveboat. E had al een tijdje een oogje op F. A eigenlijk ook, had het steeds over haar en E zijn pogingen, maar ontkende dat hij meer wou, F zag beiden meer als vriend maar is wel een flirt, wat vooral E nog wel eens tot wanhoop dreef, want de ene avond ging het beter dan de andere etc etc. Nuchter als wij Hollanders zijn bleven we voorlopig buiten schot. Op dit avondje was iedereen of chagrijnig of jaloers of afwachtend en ging Steef maar eens een wandelingetje maken. Na het zat te zijn om door de Braziliaanse in het Portugees aangesproken te worden (ik kan amper portugees, hoe vaak moet ik het nou nog zeggen) ging ik maar eens op zoek naar mijn wederhelft. Maar wat zag ik nu? Daar betrapte ik Steeffiepeeffie met een Peruviaanse vrind, die om het samen te vatten iets meer in Steef zag dan vice versa. Helaas hadden we hem nog wel nodig want de portier zei eerst dat ik geen stempel nodig had maar was toch opwens van gedachten veranderd. Onze eigen vrienden waren hem opens gepeerd dus daar stonden we dan met zijn viertjes (hij had natuurlijk gelijk een vriend geattendeerd). Maar uiteindelijk was er niets aan het handje. Niet aan die van mij in ieder geval…

Voor we het wisten was onze tijd op Morro alweer voorbij gevlogen. Janine bleef nog even in Morro. Andy, Edgar, Fabricia en wij pakten de snelle boot terug, wat niet iedereen even goed trok met de flinke golfslag. In Salvador konden we met zijn 5en nog 1 keer genieten van de live muziek bij Jeronimo´s, waarna we allemaal onze eigen kant op gingen. Wij naar het noorden, naar Recife/Olinda, Fabricia en Edgar naar Sao Paolo en Andy moest nog een week Engelse les geven in Salvador en daarna had ie nog geen flauw idee. Waarschijnlijk gaan we de anderen allemaal nog een keer terugzien en dat is ook zo mooi aan reizen. Je maakt leuke vrienden en verderop in de reis tref je mekaar soms weer.